Nee hè, er is iets veranderd bij de tekenclub

 

Modeltekenen |  Iets verandert bij onze tekenclub

Het einde van de tekenclub komt in zicht

Een verandering is bijna altijd het begin van het einde

		Een verandering bij een tekenclub betekent altijd problemen;
		Er is weinig neiging om een pro-actief beleid te voeren dat veranderingen opvangt;
		Vergrijzing is in feite een kip en ei probleem.

Patronen bij veranderingen herhalen zich steeds

Na een fors aantal jaren als kunstmodel bij vele tekenclubs geposeerd te hebben, gaan je wel bepaalde herhalende patronen opvallen. Een bekend patroon is het effect van veranderingen bij een tekenclub. Eerst eens een paar voorbeelden van wat ik daarmee bedoel. 

 

Voorbeeld 1. Modellenregelaar wordt ziek

Sommige tekenclubs bestaan al heel lang. Zo kwam ik regelmatig bij een drukke en enthousiaste club die een paar leuke ideeën ingevoerd had. Zo mocht elke keer een ander lid van de club het programma regelen, waardoor ieders voorkeuren op zijn tijd aan de beurt kwamen. Bijvoorbeeld de lengte van de standen die het model moest aannemen. Of iets met accessoires doen. Dat werkte in de praktijk prima. Zouden meer clubs moeten doen. Toen, vrij plotseling, werd de modellenregelaar ernstig ziek. Het regelen van modellen is nog een paar maanden door een ander lid overgenomen. Maar die kon het niet blijven doen. Een half jaar later was de club opgeheven. Na 40 jaar. Er was geen vervanger voor de modellenregelaar onder de grote groep leden gevonden.

 

Voorbeeld 2. Over 19 maanden is het geld op

Een drukke club had nogal wat last van verloop, vooral uit vergrijzing. Op een dag meldde de penningmeester dat de club het nog 19 maanden financieel kon uitzingen. Daarna moesten de deuren gesloten worden als er geen actie werd genomen om een flink aantal nieuwe leden te werven. Want dan was het geld op. Er gebeurde helemaal niets. En exact 19 maanden later werd inderdaad de deur gesloten. Waarbij iedereen wist te melden dat het zo jammer was dat deze leuke club nu niet meer bestond.

 

Voorbeeld 3. Parkeerproblemen

Een goed draaiende club in een grote stad had de luxe van veel en vooral gratis parkeerplaatsen. Maar het was een antikraaklocatie. En op een gegeven moment moest men verkassen. En wel naar een locatie die een lid ter beschikking stelde, maar die iets meer in de binnenstad lag. Nadelen waren de kleine ruimte en het slechte licht. Maar het doorslaggevende probleem was de parkeerruimte. Een storm van protesten van mensen van buiten de stad was het gevolg. Ook modellen wilden niet meer komen vanwege de kosten. Anderhalf jaar later was de club opgeheven.

 

Tekenclubs hebben moeite met veranderingen

Het zijn voorbeelden maar wel representatieve voorbeelden, direct uit de praktijk. Je komt het in allerlei varianten tegen. Clubs die lekker draaien maar waarbij er plotseling een verandering om de hoek komt kijken. En die dat niet overleven. Veranderingen zijn bijvoorbeeld een andere locatie, een andere docent of een andere modellenregelaar.

Kennelijk zijn er vooral bij clubs die al langer bestaan en weinig verloop kennen, allerlei patronen ingeslepen geraakt. Veranderingen van die patronen leiden eerst een tijdlang tot gemopper als bijvoorbeeld: "De vorige locatie was lichter / warmer / had minder geluid / betere luchtkwaliteit / was toch gezelliger / beter bereikbaar / had meer parkeerruimte en dergelijke".

 

Nieuwe docenten zijn ook niet alles

Of de nieuwe docent moet het ontgelden. De vorige docent was toch aardiger, meer betrokken, bekwamer, legde beter uit, hielp meer mee en noem de klachten in de koffieruimte maar op. Uiteindelijk gaat ook het mopperen kennelijk irriteren en stapt men op. 

Een kleine verandering zet vaak een al sluimerende grotere verandering in gang

 

Al langer sluimerende redenen

Waarschijnlijk zijn zulke veranderingen voor een aantal leden de bekende druppel die de emmer doet overlopen. Er is wat onvrede. Of die is er niet, maar men wil eigenlijk wel eens iets anders. Maar er is meestal niet echt een harde reden om actie te nemen. En dan kan zo’n verandering de reden wel eens zijn, dat men wél in actie komt en eens rond gaat kijken. Dus dat komt er nog eens een keer bij en ook dat vergroot het risico van een verandering voor een club.

 

Er zijn veel tekenclubs gegaan. Maar er zijn er aanzienlijk minder teruggekomen

Clubs komen en gaan. Als ik de lijst met clubs uit de eerste jaren van mijn poseercarrière bekijk en die vergelijk met de huidige tijd dan zal ongeveer driekwart verdwenen zijn. Er is een aantal tekenclubs voor terug gekomen. Maar er is qua aantal toch wel de helft verdwenen. Of de animo voor modeltekenen zo sterk is afgenomen? Het is te betwijfelen.

 

Het kip en ei probleem van de vergrijzing

Wat wel speelt is de vergrijzing, maar daar is ook wel sprake van een soort kip en ei probleem. Nieuwe aanwas is er in principe wel. Er zijn zat jongeren met interesse voor modeltekenenen,  zo merk je wel als je poseert voor universiteiten en hogescholen. Maar ze kunnen alleen terecht bij clubs waar vooral mensen met de leeftijd van hun grootouders lid van zijn. En dus haken ze af. Logisch wel. Tekenclubs zien kennelijk geen kans om die situatie te doorbreken. Sommige stoppen liever bij gebrek aan mensen, zoals in het tweede voorbeeld dat ik hierboven heb geschetst. In sommige opzichten is de wereld van het modeltekenen best wel onlogisch.

Meer informatie om verder te lezen:

Wilt u meer lezen over het vak van kunstmodel


Wilt u ook kunstmodel worden? Volg een workshop


Wilt u ook dynamisch modeltekenen beheersen na een workshop?


Wilt u meer weten over het vak van model?


Wilt u meer weten over de specialisatie tot kunstmodel?

---

 LEES JIJ JETJE'S DAG OOK AL?

---